REISGEDRAG SANTOKHI BLIJFT VRAGEN OPROEPEN

Fotocompilatie: President Chandrikapersad Santokhi | Auteur: Armand Snijders.

President Chandrikapersad Santokhi reist er nog steeds lustig op los.

Iedere maand stapte hij vorig jaar minimaal één of meerdere keren op het vliegtuig, meestal met omvangrijke delegaties.

Iedereen zal begrijpen dat het ook van het grootste belang is dat Suriname regelmatig op hoog niveau in het buitenland wordt vertegenwoordigd. De president is vaak de aangewezen persoon om dat te doen, in sommige gevallen kunnen zijn ministers of anderen het uitstekend af om onze belangen te behartigen. Het gaat er vooral om om daar een juiste balans in te vinden. Dat hij het belangrijk vond

om iedere COP-conferentie bij te wonen – van Glasgow tot recentelijk Baku – is bijvoorbeeld door vrijwel iedereen bekritiseerd.

Er komen relatief weinig regeringsleiders op af en het is ieder jaar hetzelfde verhaal dat daar wordt afgestoken, terwijl uiteindelijk zelden iets wordt bereikt. Suriname zou daar dus uitstekend vertegenwoordigd kunnen worden door de minister van Ruimtelijke Ordening en Milieu, die daar ook was. Santokhi koos daar echter niet voor en reist liever iedere keer met even omvangrijke en onduidelijke delegaties af.

En daar zit misschien wel de grootste pijn bij de samenleving. Terwijl Suriname door een diepe crisis ging – en nog

steeds gaat – gaat het dure reizen gewoon door. Af en toe riep de president wel dat voortaan alleen nog toestemming zou worden gegeven voor de hoogstnoodzakelijke reizen, maar daar kwam nooit wat van terecht. Het was vooral bühnepraat, in een poging het volk voor de gek te houden.

Minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking is een warm pleitbezorger voor de reislust van de president. Want zoals hij beweert, zouden deze dienstreizen op jaarbasis zo’n 100 miljoen US dollar opbrengen via internationale samenwerkingen. “Het wordt dus vijf keer terugverdiend” dankzij “het buitenlandse beleid dat resultaatgericht is en zichzelf terugbetaalt”.

Maar deze woorden, uitgesproken via Radio ABC, kon hij niet onderbouwen met concrete cijfers waar dit uit zou moeten blijken. En zijn reputatie is na bijna vijf jaar zo afgebrokkeld dat nog maar weinig mensen geloof hebben in wat hij zegt.

Ook kon hij geen specifieke bedragen noemen met betrekking tot de kosten van de buitenlandse reizen van de president, omdat “deze afhankelijk zijn van de bestemming en de duur van het verblijf, terwijl de mate van financiële ondersteuning van andere landen kan variëren”. Dat is vreemd voor een regering die het steeds maar weer heeft over openheid en transparantie. Dat geldt kennelijk niet voor de buitenlandse reizen.

Dat is echter al een doorn in ieders oog sinds het aantreden van deze regering. De leden reizen er ongestoord op los zonder dat vaak het doel van al dat gereis duidelijk is en vooral de omvang van de delegaties en de kosten angstvallig geheim worden gehouden. Waardoor in de samenleving het vermoeden wordt versterkt dat het vooral family en friends en partijgenoten van die reisjes meeprofiteren.

Santokhi voerde trouwens recentelijk een extra argument aan waarom hij zoveel dienstreizen maakt. “Het reizen is nodig omdat Suriname tien jaar lang geen president had op international stage”, beweerde hij, verwijzend naar zijn voorganger Desi Bouterse die vanwege zijn drugsveroordeling in Nederland slechts beperkt kon reizen. Het land zou daardoor geïsoleerd zijn geraakt en volgens Santokhi is er wantrouwen ontstaan en het vertrouwen is afgenomen, “want je was er daar niet om standpunten in te nemen en je stem te laten horen”.

Het is echter nooit bewezen dat Suriname in een isolement is geraakt door de veroordeelde president. Bovendien reisde Bouterse wel regelmatig naar het buitenland, ook al was het aantal landen beperkt dat hij ongestoord kon bezoeken. Zo kon hij naar de jaarlijkse VN-vergadering in New York, woonde hij de begrafenis van Nelson Mandela in Zuid-Afrika bij en werd ook hij ontvangen door president Xi Jinping van China. En Bouterse had een vicepresident die hem kon vertegenwoordigen in den vreemde, een ‘luxe’ die Santokhi niet heeft: want zijn plaatsvervanger is een echte gevangene in eigen land vanwege zijn drugsveroordelingen in Nederland én Frankrijk. Het is wat dat betreft dus een misplaatste ‘de pot verwijt de ketel’-opmerking.

Dat Suriname ook niet was geïsoleerd, blijkt wel uit het feit dat er tussen 2010 en 2020 – volgens de huidige regering ongebreideld – geleend werd in het buitenland, waardoor we nu zo zwaar in de problemen zitten. Kan de regering misschien uitleggen hoe Suriname aan de ene kant volledig in een isolement zou zijn beland, maar dat aan de andere kant het geld uit internationale leningen wel massaal het land binnenstroomde?

Santokhi heeft vorig jaar twaalf reizen gemaakt, tegenover tien in 2023. Dat valt eigenlijk nog alleszins mee, maar als het ook echt allemaal effectief was, dat zal nog moeten worden onderzocht. En hoeveel dat heeft gekost, zullen we met een beetje geluk na de verkiezingen pas horen als er mogelijk een nieuwe regering zit. Tot dat moment – op 25 mei 2025 – heeft de president overigens geen reisjes meer gepland maar zal hij zich concentreren om zijn binnenlandse werkzaamheden. Hij doelt daarmee vooral op de campagnevoering voor de verkiezingen. Dat is wel urgenter dan al zijn zo belangrijke uitstapjes. Het grote reizen komt eventueel daarna wel weer.

ANALYSE